Nga vitet `50 ne Gjirokasater u ngrit reparti i kepucarise me modele kepucesh per burra dhe gra.
Per burrat, kepuce te preferuara per kohen ishin potinat me qafa dhe opingat me lekure te trashe qe pergatiteshin edhe me prerjet qe u benin gomave te makinave.
Prodhim i tradites ishin dhe opingat me xhufke per grupet e valleve popullore por qe me pas u harruan.
Ne nje nga FFK u be kerkese nga drejtuesit e grupit artistik te shtepise se kultures dhe filloi prodhimi i tyre po jo ne sasi te medha, pastaj u ngrit edhe nje repart spcial qe prodhonte per eksport ne fabriken e lekure kepuces.
Reparti i ri u ngrit nen kujdesin e mjeshtrit Miho Burdhima dhe mjeshterve te tjere qe edhe pse kishin dale ne pension u angazhuan per ta percjelle mjeshterine tek kepucaret e rinj.