admin
Nga të parët bojaxhinj të Gjirokastrës pas çlirimit, dhe më i miri profesionalisht, kujtohet dhe sot Lino Italiani, kështu i flisnin në qytet, babait të Domenikos dhe Taqit.
Ai ishte i vetmi italian në qytet i mbetur pas çlirimit të vendit, ardhur ne 1941.
I punësuar bojaxhi ne ndermarrjen tregtare, sa hynte pranvera fillonte lyerjet e para me gëlqere të bardhë që i bënte në Qafë të Pazarit, anët e faqeve e kateve të dyta të cilat i mbante dritë, të bardha.
Tip i heshtur, me njeri e ne politike te dites nuk trazohej. Nga te gjithe shikohej me sy te mire, edhe te medhenjte e donin, e kerkonin per lyerje ne shtepite dhe zyrat e tyre.
Gjeneral Prodani, sa e shikonte në Pazar, me përzemërsi e përshëndeste në gjuhë të tij:
“Boxhorno, Lino!”. Kështu e pershendesnin edhe të tjerë.
Atij i pëlqente që e respektonin dhe i flisnin në gjuhën e tij.
Lino italianit i pëlqente rakia, po shpirti i tij e dinte: pas luftes gjeti shoqeri tek rakia per te kaluar dhimbjen, humbjen e familjes, të tre motrave që s’e panë më pas 41′.
Lino Italiani pëlqente muzikën klasike dhe gjuetinë e peshkut. Mik për kokë me të cilin edhe gjuante ne Urën e Vjetër, kishte Nazifin, peshkatarin më të mirë që ka njohur Gjirokastra.
Kur zinte vetëm ndonjë cironkë, Nazifi i jepte një varg me peshq e i thoshte:
“Merre, nuk shkohet ne shtepi me cingaridhe!”
32 vjet punë në shtet, një kohë të gjatë në spitalin e qytetit, nuk e kurseu zanatin për të tjerët, ç’dinte ia mesoi Domenikos e Taqit, djemëve, te talentuar, por dhe Niko Tolicës, Bujar Qezit, Mino Liles etj, qe ecën në traditën e mjeshtërit te tyre, Lino Italianit, bojaxhiut të viteve te para të pasçlirimit të vendit.
