admin
Kohë e larget aq sa dhe nuk dihet se kush i solli dylbite e para po fakt eshte se ne shtepite e medha ato kane hyre vonë, edhe 50 apo 100 vjet më pas se u shpiken nga shekulli i XVII.
Me siguri mëgimtarë gjirokastritë do kenë qënë se gjirokastritët e kanë rahur shpejt kurbetin, pa e harruar vendlindjen.
Dylbitë si gje e re për botën e ca më shumë për nje vend si Gjirokastra, si është thënë më parë ‘ne fund te botës’, bëhëshin dhuratë në pajë, bashke me bizhuteritë.
Ato mbaheshin të pahequra nga dritaret. Të privilegjuara për të parë sa të donin e ne çdo kohë ishin plakat e shtëpisë, nuset kur t`u mbetej kohe, se ngrinin shtepine per paqllëk, nikoqirllëk dhe pastërti.
Plakat mblidheshin dhe bashke per te shkuar kohen, per të pare ‘materialet’ në sy e në “pëllëmbë të dorës” te cilat i komentonin duke rufisur nje dhe me shume kafe.
Këtë të mirë që “mblidheshin” e kishin dhe nga dylbitë!
Dylbitë nuk i mbanin për dukje e për ‘sy të botës’ por se ju duheshin dhe për ‘punë’.
Ndonjë, e rënduara nga punet dhe mosha, me to gjente rehati dhe qetësi, bënte sehir po kish ne dore dhe situatën rreth shtepise.
Erdhi filanja! – thoshte dhe nusja e shtëpisë nxitonte për ta pritur.
Dylbite disa shtepi i kane dhe sot po jo në përdorim me interesi dhe kureshtjen e dikurshne; plakat dhe shikojnë me to, po jo ne çdo kohe, se televizorin e kane ne shtepi, vetem ndonje që ka merak portën e shtëpisë “se kush vjen e kush ikën”.
Për të parë se ç`behet në Gjirokastër e prapa saj, prapa maleve, ndezin televizoret.
