Poezi nga Aleksandër Çipa/ Vizitë në Fshatin e Braktisur

Këtu dhe era nuk heq më fletë,
Gjurmët kanë humbur e s’ka të tjera.
Në obore dhe kopshte, vetëm bosh
Dhe nëpër pragje ca grushte dhera.

Në botë të heshtjes-në varreza,
Freski e cungët një varr i ri.
Kortezhet me të paktë njerëz,
Një kuje dhe, më shumë vetmi.

Shtëpi e vjetër, ose vatra e parë,
Murret me gropa i janë bërë.
Nga malli për ikjen e frymëve,
Në bosh, si nën regjim e rënë.

Dy herë takime bën me dritën,
Në ag kur lind, dhe perëndon.
Shtëpi e vjetër që ka vatër,
Por nuk ka zjarr, hiri sundon.

Këtu veç era bën shërbime,
Dhe zë të vetëm çon përhera.